Artis

Woensdagavond 24 april 2019,
klokslag 20.00 uur.
Tijd om de dagelijkse overdracht te houden op mijn stage. Met de mappen bepakt en bezakt loop ik naar mijn collega’s toe met de vraag wat ze zo meteen willen drinken. Drie keer thee is het antwoord. Net op het moment dat ik naar de algemene ruimte wil gaan roept één van de collega’s mij terug.
Eén van de cliënten zit elke dinsdagavond op avondschool de Sprankel  in Purmerend, waar ze leert lezen, schrijven, omgaan met de computer, kortom: ze ontwikkeld zich op allerlei verschillende gebieden. Op 18 mei gaat de school sluiten voor het zomerseizoen, en om het compleet af te sluiten gaan ze een dagje naar Artis en avondeten in een cafeetje in Purmerend. Echter is er één dingetje:
De cliënt mag alleen mee onder begeleiding van iemand, en mijn collega komt het helaas niet uit. ‘Heb jij zin om mee te gaan?’ vraagt mijn collega.
‘Ja, leuk! Was mijn antwoord. ‘Weer eens wat anders voor mijn stage!’ Meteen werd alles geregeld. De papieren waren gelijk getekend en mijn collega had een taxirit voor ons geboekt. Nu was het enkel wachten tot het moment suprême.

Enkele dagen voor de grote dag besefte ik me één ding: ik kende cliënt helemaal niet zo goed. Ik had enkele keren met haar gepind bij een pinautomaat die beneden voor de woonlocatie stond. Hoe moest ik de dag doorkomen, en de cliënt een mooie dag bezorgen? Stel je niet aan, dacht ik later. Dit is waar ik al vier jaar voor heb geleerd tijdens mijn opleidingen en stages, en ik bekeek het meteen weer positief: dit zou een bijzondere, mooie uitdaging worden.

18 mei, 11.00 uur. Ik spreek nog kort mijn stagebegeleider, en besef dat ik er echt zin in heb om met de cliënt naar Artis te gaan. Een half uur later staat de taxi klaar, rijden we naar Purmerend, zitten we al in de grote bus op weg naar Artis en dan… Is het alweer 21.00 uur en is de hele dag voorbij gevlogen.

Ik moet soms zoeken naar gespreksstof merk ik als ik met de cliënt door Artis loop. Maar stukje bij beetje komt de cliënt losser. En weer later hebben we lange gesprekken met elkaar. Ik leer de cliënt goed kennen en kom erachter dat ze gek is van vissen en aquaria. Daar blijven we ook uren hangen. Tijdens het eten praat ik met een man die ook als vrijwilliger is meegegaan met zijn zusje die beperkt is. Ook de docenten praten tegen me. En mijn complimenten voor hen allemaal. Ze schenken iedere cliënt zoveel aandacht en bij iedereen zie je de passie van het vak in hun ogen, manier van praten en houding.

Wat ik van de gehele ervaring heb geleerd is dat zo’n groot uitje niet zomaar geregeld kan worden. Er is veel werk nodig, en om een heleboel factoren moet je blijven denken. Ik werk straks fulltime op een woonlocatie met mensen met een beperking, en besef dat op het werk het moeilijker is om zo’n leuk uitje te organiseren. Daarom is het fijn dat andere organisaties dit voor ons kunnen doen.

Tot slot weet ik nu hoe belangrijk het is om vrijwilligers te werven en hebben. Zij kunnen de cliënt net dat beetje meer aandacht geven, en zo ook de leuke dingen met hen doen, zoals dat ene dagje Artis met de avondschool.

Ik kan dit vrijwilligerswerk aan iedereen aanbevelen. Het geeft je veel voldoening, je leert nieuwe mensen kennen en deelt ervaringen met elkaar, en nog het allermooiste: je geeft iemand een hele mooie dag cadeau. Volgend jaar zou ik het zo weer doen, en hopelijk jullie ook! 😊

Marieke Zonjee